worstelend kind

Ik ben zo moe. Zo ontzettend moe. Het lijkt erop dat ik aan het overleven ben. Het was onrustig in ons gezinshuis, maar het lijkt nu wel storm, onweer, hagelbuien...
We hebben een behoorlijke pittige week achter de rug waarin het met één kind heel erg mis is gegaan en waarbij de rest ook meegaat. Zo werkt dat in een gezin. De één beïnvloed de ander.
En dan weet ik het even niet meer. Waar doen we goed aan? Welke besluiten moeten we nemen?
En dan baal ik van het gedrag van het kind. Waarom luistert hij niet? Waarom doet hij niet gewoon wat we vragen? Een gesprek hierover aangaan? Dat lukt niet. Het land niet. De hele wereld is tegen hem en wij ook.
Diep van binnen wordt ik er verdrietig van. Ik baal van dit gedrag, maar niet van het kind. Maar als het zo'n negatieve uitwerking heeft op de andere kinderen, baal ik er ook van. Want hoe gaan we verder?
Ik baal van het feit dat er nu een kind hele dagen om me heen is (thuis school) en ik mijn "vrijheid" op die manier een beetje kwijt ben.
Ik wordt verdrietig als ik zie hoe klem een kind kan zitten. Wie of wat heeft ervoor gezorgd dat je zo beschadigd bent en zo weinig vertrouwen in de wereld om je heen. Angstvallig vasthouden die touwtjes. En o, als er iemand anders aan trekt. Als iemand anders bepaald wat jij moet doen. Dan ga je schoppen en slaan. Want dat betekend ANGST, ONZEKERHEID.
Maar als je alles al hebt geprobeerd? Dan weet ik niet meer wat en hoe dan nog.
Anderen adviseren wel, maar zij zitten niet 24x7 in de situatie en kunnen daardoor ook nauwelijks inschatten wat dit allemaal met ons en met ons gezinshuis in het geheel doet. Toch is het fijn dat er een groep professionals om ons heen staat die ook ieder hun inzichten hebben en hun kennis.
En dan is de groep van de bekende: de beste stuurlui staan aan wal. Die weten allemaal hoe we het moeten doen en waar ze last van hebben en plakken het kind een etiketje op van "rot kind".
Die raken van slag van gedrag dat voortkomt vanuit de vele problemen die deze kinderen al hebben meegemaakt en mee sjouwen op hun rug. Die kunnen of willen niet begrijpen, of verdiepen en weten precies hoe wij het anders zouden moeten doen. Daar wordt ik nog verdrietiger van.
Blij wordt ik van al die mensen die ons steunen. Energie krijg ik daarvan. Al die mensen die om ons gezinshuis heen staan en een luisterend oor bieden. Een hart onder de riem steken. Even iets voor je doen. Met je meedenken. Dat houd mij op de been.
Natuurlijk keur ik het gedrag van deze kinderen niet goed. Ook al weet ik dat ze soms echt niet anders kunnen reageren dan ze nu doen. Maar het heeft tijd nodig om te leren hoe het wel moet. En soms heeft een kind meer nodig dan wij kunnen bieden. En dat vind ik lastig.
Op dit moment heb ik het gevoel dat ik aan het overleven ben. Toeleven naar ons vrije weekend. Van het ene naar het andere. Het is even niet anders. En als ik weet waar we naar toe werken heb ik het er ook voor over. Op dit moment is dat nog niet helemaal duidelijk. Dus overleef ik nog maar even.

Ik zie je worstelen. Met afstand en nabijheid. Je wilt erbij horen. Maar ook weer niet. Je wilt vertrouwen maar hebt niet geleerd hoe. Geen bodem. Ik wil er niet in geloven. Dat er kinderen zijn die geen bodem hebben. Dat alles wat je erin stopt in een bodemloze put valt. Ik wil geloven in de vergiet. Alles wat ik erin stop, daar blijft toch iets van hangen en als we de tijd krijgen kunnen we ieder gaatje dichten. Maar de realiteit is anders. Is er soms echt geen bodem.
Kind. Ik zie je worstelen met de realiteit van alle dag. Je ontkomt er niet aan en je moet zo af en toe uit je ingebeelde zelfgecreëerde wereld komen. Maar dat is een wereld die bedreigend is voor jou. Jou waarheid is anders dan die van de ander. Je denkt echt dat iedereen tegen je is en dat iedereen jou leven wil verpesten. Juist dat niet begrijpen maakt jou onzeker. Je denkt dat wij je niets leren, maar ziet je leerpunten niet. Want toegeven dat je dingen moet leren is het vertrouwde loslaten en iets nieuws gaan doen. En da tis eng en maakt je bang. Je doet me soms denken aan een kat in het nauw. Die klauwt in het rond ook als je hem helpen wilt. Maar dat snapt hij niet.
Gelukkig zijn er mensen die ons helpen jou te begrijpen. Jou helpen om weer van het leven te kunnen genieten. Het doet me pijn als ik jou pijn ziet. Als je echt denkt dat niemand van je houd. Dat je niets waard bent. Wij willen je leren dat je waardevol bent. Maar dan moet je leren vertrouwen.
Ik hoop en bid dat dit gaat lukken.

En dan zijn er ook super mooie momenten. Pleegje die mag afzwemmen. Eindelijk na lange tijd. Was het vorig jaar op de camping nog een dagelijkse strijd om zijn zwemvest aan te doen, want hij dacht dit niet nodig te hebben. Nu mag hij zonder. Nu zijn alle kinderen voorzien van een zwemdiploma. Heerlijk. "Krijgen we nu een zwembad in de tuin?, " was zijn eerste vraag. Wie weet..eerst maar even onze centen tellen hoor. Oh ja, want dat is heel duur toch mama Jenny?
Als ik dan dat koppie zie, net boven het water uit. Glimmende trotse ogen. Zie je me mama Jenny? Oh, dan krijg ik weer energie. Dan geniet ik weer met volle teugen. Heerlijk kind. Soms ook zo in de knoop met zichzelf. Maar soms ook zo kunnen genieten. Toen hij uit school kwam was zijn eerste blik naar het cadeau wat we hadden gekocht. Smikkelend van zijn taart, want ja als je geslaagd bent hoort er taart bij, kijkt hij blij naar me op. Goed hé? van mij. Ja hoor. Ik ben super trots op je.
Gaat u ook een foto sturen naar mama? En dat hebben we gedaan. Mama mag trots zijn op je hoor. En dat is ze ook. De rest van de middag heeft hij heerlijk buiten gespeeld met zijn nieuwe wave step.
Wat genieten we van onze tuin. Bijna klaar. Het gras wil nog niet erg doorkomen. Maar het terras is super geworden. De komende tijd gaan we verder met inrichten. Dus nog genoeg te doen.